'Wat is collodion' nu eigenlijk? Hier ga ik dieper in op de geschiedenis en de technische uitleg over natte plaat collodion.
Geschiedenis van collodion
Wet plate collodion werd uitgevonden in 1851 door Frederik Scott Archer. Tien jaar na de uitvinding van de fotografie door Daguerre (en Niepce, Bayard, Talbot,...) vond Archer een manier om foto’s op glasplaten te maken. Op aanraden van Gustave Le Gray een paar jaar eerder onderzocht Archer de mogelijkheden om collodion te gebruiken als hechtingsmiddel op het glas.
Het voordeel was veelvoudig, er konden negatieven mee gemaakt worden én de belichtingstijden versnelden aanzienlijk vergeleken met de vorige fotografische processen. Het procédé was wel omslachtig en ambachtelijk. Fotografen waren half chemisten, half techniekers. De platen moesten ter plaatse lichtgevoelig gemaakt worden én binnen het kwartier ontwikkeld worden. Dit zorgde ervoor dat een fotograaf een hele vracht aan glasplaten, chemicaliën, een donkere kamer, grootformaat camera's moest vervoeren eer deze foto’s kon beginnen maken.
Men ontdekte in 1856 ook dat je ook overbelichte foto’s kon maken op zwarte (metalen) plaatjes waardoor je meteen een positief beeld te zien kreeg door de zwarte achtergrond, dit kreeg de naam ferrotypie of tintypes. In Europa trokken de tintypists rond om ‘het gewone volk’ voor de eerste keer een portret te kunnen aanbieden. Het was de eerste keer in de geschiedenis van de portretkunst dat de technologische evoluties doorsijpelden tot de middenklasse van de samenleving.
You press the button - we do the rest’
Wanneer de droge platen in opmars waren en Eastman Kodak in 1888 met de eerste rolfilmcamera op de markt kwam ‘you press the button - we do the rest’ was dit meteen ook het einde van het tijdperk van het omslachtige wet plate collodion proces. De techniek viel verder en verder in ongenade, daarmee verdween ook stilletjes aan ook de kennis en ervaring van de collodion studio fotografen.
Enkel in de wetenschapsfotografie werd collodion nog tot in de jaren 1940 gebruikt voor haar ongezien scherpe (ruisloze) beelden.
Hoe gaat het in zijn werk?
Wet plate collodion is een chemisch proces waarbij een aluminium- of glasplaat met gezouten collodion wordt overgoten. In de collodion zitten jood en broomzouten in die in het zilvernitraat bad veranderen naar zilveriodides en zilverbromides en op die manier lichtgevoelig worden. Ik maak ze zo eigenlijk manueel en ter plaatse een lichtgevoelige film die ongeveer een kwartier nat genoeg is om te belichten. Hierna droogt de film uit en verdwijnt de lichtgevoeligheid. (vandaar ook de naam natte plaat collodium!)
Ik belicht de plaat in de camera waarna ze meteen in de donkere kamer manueel ontwikkeld wordt. De ontwikkelde plaat (die eruit ziet als een negatief) kan dan na een wasbeurt gefixeerd worden in het daglicht - dit is het meest magische moment van het hele proces, want je ziet het negatief traag maar zeker veranderen in een positieve foto die op de aluminiumplaat verschijnt.
De foto moet dan nog uitvoerig gewassen en gedroogd worden waarna ik de foto vernis met dezelfde bestanddelen die de 19e eeuwse fotografen gebruikt werden. Op deze manier zijn we zeker dat de foto’s nog 170+ jaar goed blijven en nog vele generaties zal overleven!
De vernislaag moet dan nog 24 uur drogen om helemaal beschermd te zijn. De plaat is dan klaar om opgehaald worden.
Wil je meer collodionfoto's zien bezoek dan zeker mijn Instagram account
https://www.instagram.com/_studiodebeer_/
